کد مطلب:50551 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:159
بنابراین موعظه چیزی است كه قلب را نرمی و رقت می بخشد و عواطف را تحریك می كند و موجب می شود كه انسان از كجی و پلیدی دست كشد و به راستی و خوبی دل بندد. موعظه چیزی است كه در انسان حالت بازدارندگی از بدیها و گروندگی به خوبیها ایجاد می كند. موعظه سختی و مقاومت دل را در برابر حق و عمل به حق زایل می كند و نرمی و تسلیم در برابر حق و عمل به حق را فراهم می نماید. در سخنان امیرمومنان علی (ع) چنین وارد شده است: «الموعظه النافع ما ردع.»[4] . موعظه ی سودمند آن است كه بازدارد.
«موعظه» در اصل به معنای منعی است كه با بیم دادن همراه است،[1] و نیز گفته اند موعظه یادآوری قلب است نسبت به خوبیها در آنچه موجب رقت قلب می شود.[2] همچنین گفته اند یادآوری انسان است در آنچه قلب او را نسبت به ثواب و عقاب رقت می بخشد،[3] و بالطبع انسان را متاثر می سازد و از ابدی بازمی دارد و به خوبی میل می دهد.